شعر

^{حالمان بد نیست غم کم می خوریم}

^{کم که نه، هرروز کم کم می خوریم}  

^{آب می خواهم سرابم می دهند}

^{عشق می ورزم عذابم می دهند}  

^{خود نمی دانم کجا رفتم به خواب}

^{از چه بیدارم نکردی آفتاب؟}  

^{خنجری بر قلب بیمارم زدند}

^{بیگناهی بودم و دارم زدند} 

^{سنگ را بستند و سگ آزاد شد}

^{یک شب داد آمد و بیداد شد}  

^{عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام}

^{تیشه زد بر ریشه اندیشه ام}  

^{عشق اگر این است مرتد می شوم}

^{خوب اگر این است من بد می شوم}  

^{بس کن ای دل نابسامانی بس است}

^{کافرم دیگر مسلمانی بس است}  

^{در عیان خلق سر در گم شدم}

^{عاقبت آلوده مردم شدم}  

^{بعد از این با بی کسی خو می کنم}

^{هر چه در دل داشتم رو می کنم}  

^{من نمی گویم دگر گفتن بس است}

^{گفتن اما هیچ نشنفتن بس است}  

^{روزگارت باد شیرین شاد باش}

^{دست کم یک شب تو هم فرهاد باش} 

^{نیستم از مردم خنجر به دست}

^{بت برستم بت برستم بت برست}  

^{بت برستم بت برستی کار ماست}

^{چشم مستی تحفه بازار ماست}  

^{درد می بارد چون لب تر می کنم}

^{طالعم شوم است باور می کنم}  

^{من که با دریا تلاطم کرده ام}

^{راه دریا را چرا گم کرده ام}  

^{قفل غم بر درب سلولم مزن}

^{من خودم خوش باورم گولم مزن}  

^{من نمی گویم که خاموشم مکن}

^{من نمی گویم فراموشم مکن}  

^{من نمی گویم که با من یار باش}

^{من نمی گویم مرا غمخوار باش}  

^{آه ! در شهر شما یاری نبود}

^{قصه هایم را خریداری نبود}  

^{وای ! رسم شهرتان بیداد بود}

^{شهرتان از خون ما آ باد بود}  

^{از در و دیوارتان خون می چکد}

^{خون من فرهاد مجنون می چکد}  

^{خسته ام از قصه های شومتان}

^{خسته از همدردی مسمومتان}  

^{این همه خنجر دل کس خون نشد}

^{این همه لیلی کسی مجنون نشد}  

^{آسمان خالی شد از فریادتان}

^{بیستون در حسرت فرهاد تان}  

^{کوه کندن گر نباشد بیشه ام}

^{گویی از فرهاد دارد ریشه ام}  

^{عشق از من دورو پایم لنگ بود}

^{قیمتش بسیارو دستم تنگ بود}  

^{گر نرفتم هر د و پایم خسته بود}

^{تیشه گر افتاد دستم بسته بود}  

^{هیچ کس فکر ما را کرد؟ نه}

^{فکر دست تنگ ما را کرد؟ نه}  

^{هیچ کس از حال ما پرسید ؟ نه}

^{هیچ کس اندوه ما را دید؟ نه}  

^{هیچ کس اشکی برای ما نریخت}

^{هر که با ما بود از ما می گریخت}  

^{چند روزی است که حالم دیدنی است}

^{حال من از این و آن پرسیدنی است}  

^{گاه بر روی زمین زل می زنم}   

^{گاه بر حافظ تفأل می زنم}  

^{حافظ دیوانه فالم را گرفت}

^{یک غزل آمد که حالم را گرفت}

^{ما ز یاران چشم یاری داشتیم*} 

^{خود غلط بود آنچه می پنداشتیم*}  

^*

---

---

 

یک شبی مجنون نمازش را شکست
                                                 بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
                                                  فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
                                                          پُر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
                                                  بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
                                               وندر این بازی شکستم داده ای

نیشتر عشقش به جانم می زنی
                                                   دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق،دل خونم نکن
                                               من که مجنونم تو مجنونم نکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
                                                این تو و لیلای تو... من نیستم

گفت ای دیوانه لیلایت منم
                                                   در رگ پنهان و پیدایت منم

سالها با جور لیلا ساختی
                                                   من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
                                                 صد قمار عشق یکجا باختم

کردمت آواره صحرا نشد
                                              گفتم عاقل می شوی اما نشد 

 سوختم در حسرت یک یا ربت
                                                     غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
                                                 دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر می زنی
                                                در حریم خانه ام در می زنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
                                         درس عشقش بی قرارت کرده بود

     مرد راهش باش تا شاهت کنم
                                    صد چو لیلا کشته در راهت کنم